نقدی بر سخنان مولوی عبدالحمید در مورد جهاد فلسطین، احزاب، نماز، ملی گرائی و… (2)
ترجمه: مُلا نور احمد (کوټه)
به دنبال این با نام تندرو و رادیکال؛ ضمن کوبیدن کسانی که بر اصول و مبانی اسلام در مذاکرات با آمریکا پایبند هستند به ترجمه ی غلط این آیه ی قرآن می پردازد که در آن منظور الله کفار هستند نه مومنین چنانچه می فرماید: فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ (روم/60) پس (ای پیامبر) شکیبائی داشته باش . وعده الله به طور مسلم حق است. هرگز نباید کسانی که ایمان ندارند، مایه خشم و ناراحتی تو گردند ( و عدم ایمان این کفار، نباید تاب و توان و صبر و شکیبائی را از تو سلب کند) .
در اینجا و در آیه ی 89 یونس که قرائت می کند مولوی عبدالحمید حکمی که در مورد کفار نازل شده است را بر مسلمینی که تابع اصول و مبانی اسلامی در روابط داخلی و خارجی هستند و تحت عنوان تندرو و رادیکال و دارای دید سطحی و نادان از آنها نام برده تطبیق می دهد!
این دروغ بستن به الله است چون هیچ عالمی در هیچ قرنی این آیات را اینگونه ترجمه نکرده و الله جل جلاله می فرماید: وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (انعام/21) چه کسی ستمکارتر از کسی است که بر خدا دروغ می‌بندد؟ یا دلائل او را تکذیب می‌نماید. مسلّماً ستمکاران رستگار نمی‌شوند.
به دنبال این و در همین خطبه مولوی عبدالحمید می گوید: بنده به جز منافع ملی چیز دیگری را قبول ندارم زیرا منافع ملی، منافع اسلامی است، وقتی شما ملت را نگه دارید، دین را نگه داشته‌اید.
این دقیقا همان سخن ماکیاولی است که رضایت الله را به رضایت مردم گره می زند و انسان محوری را که اساس سکولاریسم و دموکراسی است مبنا قرار می دهد در حالی که در اسلام الله محوری مبنا است و مهم رضایت الله و حرکت بر اساس اصول و مبانی شریعت الله مبناست نه خواست مردم و رضای الله هم تنها در عمل به دستوراتش است چنانچه می فرماید: أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللّهِ کَمَن بَاء بِسَخْطٍ مِّنَ اللّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ (آل عمران/162) آیا کسی که (با اطاعت از شریعت الله) در پی خوشنودی خدا است ، مانند کسی است که ( با معصیت و نافرمانی) خشم خدا را نصیب خود می‌کند، و جایگاه او دوزخ خواهد بود؟ ! و دوزخ بدترین بازگشتگاه است.
پس مبنا برای ما در تمام روابط فردی و اجتماعی و تمام روابط داخلی و خارجی تنها رضایت الله و رعایت اصول و مبانی شریعت الله است نه رضایت مردم هر چند با عمل به شریعت الله رضایت مومنین هم جلب می شود و همین برای جامعه کافی است.
نکته ی دیگری که مولوی عبدالحمید در همین خطبه ی جمعه به آن اهمیت می دهد اجازه دادن به درست شدن احزاب در کشور اسلامی است و حتی می گوید: وجود احزاب و تشکل‌ها برای هر ملت زنده‌ای لازم است. مگر اینکه ملتی مرده باشد، وگرنه ملت‌های زنده خواسته‌های گوناگونی دارند و آنها را به‌صورت مدنی مطرح میکنند و برای پیشرفت هر کشور و حل مشکلاتش این خیلی بهتر است. اگر در کشوری حزب و تحزب و جماعت‌ها و گروههای مدنی نباشد آن کشور می‌میرد.
این سخن مولوی عبدالحمید هم دقیقا برخلاف مبانی شریعت الله در حکومت داری است و این سخن مولوی عبدالحمید اسباب فتنه و تفرق در میان مسلمین است و گرنه الله ما را به وحدت و دوری از تفرق دعوت می کند و می فرماید: وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ (آل عمران/103) و همه ی ما با چشم سر دیدیم که حزبگرایی یعنی تفرق به همین دلیل است که در امارت اسلامی افغانستان حزبگرایی ممنوع است و برخلاف سخنان مولوی عبدالحمید باید بگوییم که جامعه ی اسلامی با وجود احزاب متفرق و مختلف می میرد و با وحدت و عدم تفرق زنده می ماند.
این سخنان مولوی عبدالحمید مخالف مبانی فقهی اهل سنت و جماعت هستند و مولوی عبدالحمید بر اساس «ادلة الفقه» مورد پذیرش امام ابوحنیفه که امام حنفی هاست به پیش نمی رود بلکه این سخنانش تنها خوراک تبلیغاتی برای رسانه های سکولار و سکولاریستهای محلی را فراهم می کند و حتی در نماز جمعه ی ۱۷ شهریور ۱۴۰۲ش از دمکراسی در کنار قوانین اسلامی تمجید و تعریف می کند.و می گوید: “بین «اسلام» و «دموکراسی» مشترکات زیادی وجود دارد ” و سعی در آشتی دادن اسلام و دموکراسی کفری را دارد و حتی آشکارا می گوید: “من موافق این هستم که حتی یک فرد لائیک بتواند حکومت را بدست بگیرد!”
حتی در ۲۶ عقرب (آبان) ۱۴۰۲ش مولوی عبدالحمید در مورد مسولین حکومتی می گوید که : لازم نیست نماز بخوانند همه، نماز فرضی است اگر کسی نمی خواند به خودش ضرر وارد می کند، لازم نیست که شخص پایبند نماز باشد، بلکه عقل داشته باشه وجدان داشته باشه»
مگر مولوی عبدالحمید نمی داند که اگر نماز شخصی است و لازم نیست که شخص پایبند نماز باشد، پس چرا در مذهب امام ابوحنیفه برای نماز نخوان دره و شلاق و زندان در نظر گرفته شده است تا به نماز برگردد؟ چرا در مذهب شافعی و مالکی اگر نماز نخوان بعد از سه روز توبه نکرد باید کشته شود؟ چرا در مذهب امام حنبل شخص نماز نخوان بدون دادن فرصت ۳ روز باید کشته شود؟
پس مشخص است که نماز در ۴ مذهب مساله ای شخصی نیست بلکه نشان از مسلمانی شخص است، اما مولوی عبدالحمید مردم را فریب می دهد و مردم را به سوی سیکولریزم و لائیکی دعوت می دهد.
اگر بحث سر مشترکات بین اسلام و سکولاریسم و دموکراسی باشد مشترکات بین یک شتر با یک انسان بسیار بیشتر از مشترکات اسلام با کفر سکولاریسم و دموکراسی سکولاریستهاست، آیا به دلیل این اشتراکات می توان برای قوانین حیوانیت تبلیغ کرد؟ همچنانکه همجنس بازها با اشتراکات خودشان با چند حیوان به توجیه خباثت خود می پردازند؟
این بخش از سخنان مولوی عبدالحمید به مردم ما نمی رسند و تنها آن بخش سخنان اعتراضی او به ما می رسند که برای ما خوشایند باشند. ما باید مولوی عبدالحمید واقعی که در واقع می توان گفت ربانی و سیاف بلوچستان ایران است را آنگونه هست بشناسیم.
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَ أَتُوبُ إِلَيْكَ
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
