ثمره ی جنگ مسلحانه بر علیه حاکمیت بر دارالاسلام محک شرعی یا غیر شرعی بودن آن
به قلم: محمد اسامه
یکی از مشکلات بزرگ جوامع اسلامی در یک قرن گذشته دوری آنها از منهج اسلامی ائمه ی مذاهب خودشان بوده است.
همین دوری از منهج و روش ائمه ی مذاهب باعث شده است عده ای سودجو از دارودسته ی منافقین و حتی رسانه های دشمنان خودشان را جایگزین این ائمه کنند، و یا عده ای از مومنین جاهل ناخواسته طبق نقشه ی دشمنان خود بازی کنند.
یکی از این انحرافات آشکاری که می بینیم در مساله ی امر به معروف و نهی از منکر در سطح حکومتی با دست یا با زبان است. رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: مَن رَأَى مِنكُم مُنْكَرًا فَلْيُغَيِّرْهُ بيَدِهِ، فإنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِلِسانِهِ، فإنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِقَلْبِهِ، وذلكَ أضْعَفُ الإيمانِ.[1] هر کس از شما ناشایسته‌اى بیند، به دست خویش مانع آن شود و اگر نتواند به زبان و اگر نتواند به دل مانع شود که حداقل ایمان همین است.
جهاد مسلحانه یکی از راههای برداشتن منکر با دست در سطح حکومتی است که اگر بر اساس منهج صحیح اسلامی انجام نشود از جهاد فی سبیل الله تبدیل به قتال الفتنه می شود.
امام ابوحنیفه که در دوران خلاء قدرت حکومتی بین امویان و عباسیان و دوران عدم استقرار عباسیان از مناصرین نهضتهای انقلابی بود با جنگ مسلحانه ای که منجر به قتال فتنه می شود آشکارا مخالفت می کند.
أبو مُطيع البَلخي از امام ابوحنیفه سوال می کند: در مورد کسی که امر به معروف و نهی از منکر می کند و به این دلیل افرادی از او تبعیت می کنند و این شخص بر الجماعة قیام و خروج می کند، فيَخرُجُ على الجَماعةِ، آیا این کار را صحیح می دانی؟
امام ابوحنیه گفت: نه.
بلخی می گوید گفتم: برای چه؟ در حالی که الله تعالی و رسولش به امر به معروف و نهی از منکر دستور داده اند و این فریضه ی واجبی است.
امام ابوحنیفه با شناختی که از این افراد و ثمرات قیام نارس آنها داشت جواب داد: آنچه گفتی همانگونه است، اما این اشخاص در نتیجه ی این قیام، فسادی که به بار می آورند بیشتر از آنچه است که اصلاح می کنند، از ریختن خونها بگیر تا حلال کردن حرامها و از بین بردن اموال.[2]
پس به فایده ی جنگ مسلحانه ی گروههای مختلف اطراف خودت نگاه کن، الله جل جلاله به کار بی ثمره دستور نمی دهد و راضی نیست چه رسد به اینکه ثمره ی کار منجر به فساد و هدر رفتن جانها و اموال و حاکم شدن فساد بیشتر و یا حاکم شدن کفر در جامعه شود.
[1] مسلم/49
[2] الفقه الأبسط، ص 108 / ما تَقولُ فيمَن يَأمُرُ بالمَعروفِ ويَنهى عنِ المُنكَرِ، فيَتبَعُه على ذلك ناسٌ، فيَخرُجُ على الجَماعةِ، هل تَرَى ذلك؟ قال: لا، قُلتُ: ولمَ؟ وقد أمرَ اللَّهُ تعالى ورَسولُه بالأمرِ بالمَعروفِ والنَّهيِ عنِ المُنكَرِ، وهذا فريضةٌ واجِبةٌ، فقال: وهو كذلك، لَكِن ما يُفْسِدونَ من ذلك يَكونُ أكثَرَ مِمَّا يُصلِحونَ؛ من سَفكِ الدِّماءِ، واستِحلالِ المَحارِمِ، وانتِهابِ الأموالِ