امروزه بلوچها با گروههای مسلح بلوچ مخالف امارت اسلامی افغانستان و ایران چکار کنند؟
به قلم: سید محمد رخشانی بادینی
همه ی ما و شما می دانیم که امروزه در امارت اسلامی افغانستان بعد از 4 دهه یک حکومت مرکزی اسلامی وجود دارد که از اقوام و قبایل مختلف تشکیل شده است و امنیت را برای تمام شهروندان خود به وجود آورده است.
همچنین در ایران هم اقوام و قومیتهای مختلفی وجود دارند و بیشتر از 4 دهه است که حکومتی اسلامی حاکم است که امنیت را برای تمام شهروندان خود حاصل کرده است.
در این دو کشور اسلامی مشکلات اقتصادی و نارسائی هایی وجود دارد که متاسفانه نتیجه ی اشغالگری های خارجی ها و ظلم و ستم حکومتهای پیشین و نتیجه ی تحریمهای خارجی ها است و همه ی قومیتهای این دو کشور را شامل می شود.
هر دو کشور برای رفع این مشکلات دارای پلان و برنامه های اساسی هستند که نیاز به همبستگی و همکاری عموم شهروندان دارد.
بلوچها در ایران و افغانستان بر خلاف بلوچهای پاکستان از امنیت کامل برخوردارند و وضعیت اینها با بلوچهای پاکستان فرق دارد، بلوچهای پاکستان توسط حکومت فدرال و سکولار پاکستان اختطاف و کشته می شوند و ظلم زیادی را تحمل می کنند به همین دلیل بعد از تحمل 80 سال ظلم و ستم، راه چاره ای جز جهاد و جنگ مسلحانه برای بلوچهای پاکستان باقی نمانده است.
بلوچها در ایران و امارت اسلامی افغانستان که دارای امنیت کامل هستند اگر نارسائی و مشکلی دیدند باید مثل سایر شهروندان جامعه از روش اصلاحگری و قانونی پیش بروند، چون قانون اسلامی جامعه جایی برای ظلم به آنها در مناطق بلوچ نشین قرار نداده است.
البته باید بدانیم که مسیر اجرای قانون برای همه ی شهروندان دارای موانعی هست و نیاز به صبر دارد و کسی حق ندارد صبر را کنار زده و تابع احساسات شود و امنیت را بر هم بزند و خودش و گروه مسلحی که دوست دارد را قانون و حاکم فرض کند.
امام ابوحنیفه رحمه الله می گوید: اگر مردم بر امامی از مسلمین گرد آمدند، و مردم در امنیت قرار گرفتند، و راهها امن شد،(یعنی مرحله ی گذار انقلابات و خلاء قدرت تمام شد و حاکمیت الجماعة اسقرار پیدا کرد) در این حال اگر افرادی از میان مسلمین بخواهند بر امام و رهبر اهل الجماعة «على إمامِ أهلِ الجَماعةِ» قیام و خروج کند، باید مسلمین «أن يُعينوا إمامَ أهلِ الجَماعةِ» این امام اهل جماعت را یاری برسانند، و چنانچه قادر به این کار نبودند باید در منازل خود بمانند و با کسانی که بر إمامَ أهلِ الجَماعةِ خروج و قیام کرده اند بیرون نروند و آنها را نیز یاری ندهند.[1]
هر کسی که خودش را تابع مذهب امام ابوحنیفه رحمه الله می داند باید از این گروههای مسلحی که بر علیه امارت اسلامی افغانستان و ایران دست به اسلحه برده اند دوری کند و حتی با یک کلمه هم آنها را یاری نکند؛ کسی هم که مذهب امام ابوحنیفه را رها کرده و تابع فرقه های اهل بدعت و گمراه شده است خودش می داند و اعمالش، اما در این کار ربطی به مذهب امام ابوحنیفه ندارد و حنفی مذهب نیست.
[1] حاشية الشلبي على تبيين الحقائق (3/294)./ إن كان النَّاسُ مُجتَمِعينَ على إمامٍ من المُسلِمينَ، والنَّاسُ آمنون، والسُّبُلُ آمنةٌ، فخَرجَ ناسٌ مِمَّن يَنتَحِلُ الإسلامَ على إمامِ أهلِ الجَماعةِ، فيَنبَغي للمُسلِمين أن يُعينوا إمامَ أهلِ الجَماعةِ، وإن لم يَقدِروا على ذلك لزِموا بُيوتَهم ولم يَخرُجوا مَعَ الَّذينَ خَرجوا على إمامِ أهلِ الجَماعةِ ولم يُعينوهم