از دموکراسی تا تکنو-فئودالیسم (6
کاتب: بالاچ عُمَرزهی
5. وضعیت توده‌ها: انتقاد و خطرات
منتقدان ایده‌های یاروین به خطر استبداد، ظلم و وابستگی کامل توده‌ها در “دنیای جدید” که او ترویج می‌دهد اشاره می‌کنند.
توده‌ها کاملاً به نخبگان وابسته می‌شوند، بدون اینکه بتوانند بر سیاست تأثیر بگذارند یا از حقوق خود دفاع کنند.
به گفته منتقدان، نخبه‌گرایی فناوری، قشربندی اجتماعی را افزایش می‌دهد، جایی که توده‌ها در حاشیه فرآیندهای اقتصادی و سیاسی باقی می‌مانند و همچنین در صورت بی‌کفایتی نخبگان، تهدیدی برای فروپاشی سیستمی ایجاد می‌کند.
نتیجه‌گیری مختصر:
نخبه‌گرایی فناوری یاروین نشان می‌دهد که جامعه باید توسط “نابغه‌های فناوری” اداره شود که شایستگی خود را از طریق موفقیت در بازار ثابت کرده‌اند.
نخبگان، مانند مدیران عامل شرکت‌ها، برای توده مردم تصمیم می‌گیرند و نظم و پیشرفت را تضمین می‌کنند، اما مردم را از قدرت سیاسی محروم می‌کنند.
توده مردم در این سیستم، مصرف‌کنندگان منفعلی هستند که به شدت در اردوگاه‌های کار اجباری دیجیتال کنترل می‌شوند و از حق رأی محرومند.
نخبگان از طریق خودگزینی در بازار و جذب داخلی، بدون مشارکت توده‌ها یا نهادهای دموکراتیک، تعیین می‌شوند.
در پایان، خاطرنشان می‌کنیم که در ایده‌های یاروین چیز غیرمنتظره‌ای نمی‌بینیم. در اصل، این ایدئولوگ نئوفئودالیسم پیشنهاد می‌کند که صاحبان واقعی قدرت از پشت صحنه بیرون آورده شوند و به صحنه بیایند.
او پیشنهاد می‌کند که از شر دکوراسیون منسوخ شده‌ای به نام دموکراسی خلاص شویم که توسط بوروکراسی بیش از حد رشد یافته و ساختارهای فاسد غیرضروری، به نظر او، که با قراردادهای خود برای آرام کردن توده‌ها – انتخابات جهانی، حقوق بشر – مانع توسعه می‌شوند، سفت و سخت شده است.