دلیل سرکش‌بودن نسل امروزی
کاتب: دکتر علی طنطاوی
چرا امروزه پدران و مادران جزو کسانی هستند که فرزندان خود را ارج می‌نهند و تکریم می‌کنند تا از آن‌ها راضی باشند؟!
یك جمله‌ی زیبا برای هر مادر و پدری:
«در عمق تربیت به تفکر بپردازید».
پس از دوران رنج و سختی که در آن بزرگ شدیم، از آثار ظلم نسبت به فرزندان خود ترسیدیم و حتی از علائم طبیعی مانند گرسنگی و خواب آلودگی بر آن‌ها می‌ترسیم.
پس به آن‌ها غذای اضافی می‌دهیم، تنبل و خوابیده رها می‌کنیم، آن‌ها را برای نماز بیدار نمی‌کنیم، به دلیل ترحم و دلسوزی مسئولتی را به آن‌ها محول نمی‌کنیم، ما همه‌ی کارها را برای آن‌ها انجام می‌دهیم، امکانات رفاهی آن‌ها را تامین می‌کنیم، آرامش را برای آن‌ها فراهم می‌کنیم. کمتر می‌خوابیم تا بیدارشان کنیم درس بخوانند!!
این چه آموزشی است؟!
گناه ما چیست که باید هم مسئولیت خود و هم مسئولیت آن‌ها را بر عهده بگیریم؟
مگر ما مثل آن‌ها انسان نیستیم که توانایی و انرژی محدودی داریم؟
ما فرزندان خود را با وابستگی و مهم‌تر از همه براساس خودخواهی بزرگ می‌کنیم. این انصاف نیست که مادر همه‌ی وظایف فرزندان را درحالی‌که آن‌ها می‌نشینند و تماشا می‌کنند انجام دهد!
هرکس سهمی از مسئولیت دارد و خدای متعال فرزندان را برای ما مایه‌ی چشم روشنی و افتخار قرار داده است و به آن‌ها دستور داده که به ما نیکی کنند، ولی ما آن را عکس نمودیم و این ما هستیم که آن‌ها را تکریم می‌کنیم و از آن‌ها می‌خواهیم که از ما راضی باشند!
و چون نوازش ما به فرزندان از حد خود فراتر رفت، عکس آن صورت گرفت و آن‌ها ناتوان و ناسپاس شدند و درخواست و ادعای بیشتری دارند.
این نوع تربیت باعث می‌شود که فرزند احساس خود را نسبت به مادر و پدرش از دست بدهد و به بهای دیر بیدار ماندن و خستگی والدین خود هیچ ضرر و مشکلی در استراحت متوجه او نخواهد شد.
من تعجب می‌کنم:
اگر فرزند شما مسئولیت کوچکی را به عهده بگیرد چه مشکلی پیش می‌آید؟
اگر کار کند و به نتیجه برسد و اندکی رنج و درد را احساس کند چه؟
دنیا محل زحمت و مشقت است و برای پیروزی و موفقیت از بدبختی گریزی نیست.
مادر عاقل، فرزند خود را برای تحمل برخی از سختی‌ها رها می‌کند، با راهنمایی‌هایش به او کمک می‌کند و با عواطفش از او حمایت می‌کند تا انعطاف‌پذیری فرزندش تقویت شود و بتواند به تنهایی از عهده‌ی مسئولیت‌های خود برآید.