چرا تا این حد با اشتیاق و شدت نتانیاهو رادر مجلس کنگره آمریکا تشویق می‌کنند؟
بی‌سابقه‌ترین تشویق نمایندگان آمریکا برای نتانیاهو، تشویق‌هایی که حتی برای هیتلر و صدام و استالین و… هم سابقه نداشته است.
اما چرا تا این حد با اشتیاق و شدت، او را تشویق می‌کنند؟
چون او توانسته است که ۴٠ هزار مسلمان از امت محمد ﷺ را به قتل برساند و ٩٠ هزار نفر را زخمی کند (که دست و پایشان قطع شده یا کور شده‌اند و…).
یک بار دیگر این آمار را بخوان چون این‌ها صرفا عدد نیستند بلکه هر کدامشان یک انسان هستند که توسط صهیونیست‌های اسرائیلی کشته یا معلول شده‌اند.
در ما خیری نیست اگر خود و خانواده و فرزندانمان را با بغض و کینه از صهیونیست‌ها و سایر کافران، نپرورانیم و این درد تنها زمانی تسکین بیابد که جمجمه‌های خُردشدهٔ تمام صهیونیست‌ها را بر زمین زنیم.
آن‌ها ما را به تعصبات جاهلیِ قومی و زبانی و نژادی و ملیتی، سرگرم کرده‌اند و ما را با نامِ نژاد و کشور و زبان و قوم و ملت و… به جان همدیگر انداخته‌اند تا اینگونه بتوانند جلوی چشمانمان، هم ما را سلاخی کنند هم به ریشمان بخندند. این داستان باید پایان یابد اما پایانی برای آن نیست مگر آنکه مانند آموزش سورهٔ فاتحه و محبت به والدین، در مورد برائت و تنفر از کافران و حُب مومنان و فضایل و ثواب‌های عظیم و غیرقابل شمارش جهاد و قتال با کافران و مشرکان در همه جا صحبت شود تا این عطشِ سیری‌ناپذیرِ جهاد با کافران در وجود تک‌تک ایمانداران زنده شود.
این موضوع صرفا با شور و حماسه، تحقق پیدا نمی‌کند بلکه باید برای آن برنامه‌ها ریخت و شب‌بیداری‌ها کشید. از خود بپرسیم اگر همین امروز، صهیونیست‌های سکولار و نوچه‌هایشان به شهرهای ما حمله کنند، تا چه اندازه همانند مجاهدان غزه، توانایی مقابله با آن‌ها را داریم و تا چه اندازه مانند مجاهدان غزه، برنامه و هماهنگی و ارتباط و فکر داریم و تا چه اندازه، توانایی‌هایمان در هر زمینه‌ای که در آن استعداد داریم را پرورش و ارتقا داده‌ایم؟
اشک ریختن مانند پیرزنان، دردی را دوا نمی‌کند و اگر اشک‌ها و بغض‌هایمان تبدیل به آتشی در درونمان برای نابودی رژیم سکولار صهیونیستی نشود، هیچ ارزشی ندارد.