تعدد مذاهب فقهی به‌خودی خود خطر نیست، ولی تعصب مذهبی و فرقه‌ای خطر
کاتب: سلیمان عبدالرحمن
سید قطب – رحمه‌الله – در آثارش (به‌ویژه در فی ظلال القرآن) بارها تأکید می‌کند که: اختلاف در فروع فقهی طبیعی است، اما نباید به تفرقهٔ دل‌ها و صفوف منجر شود.
قرآن مسلمانان را به امت واحده فراخوانده است و این امت واحده همان قدرتی است که خداوند می‌خواهد.
وحدت اسلامی باید بر محور توحید، قرآن و شریعت باشد، نه بر محور قومیت یا ملیت یا مذهب.
او در تفسیر آیهٔ «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلا تَفَرَّقُوا» (آل‌عمران/۱۰۳) می‌نویسد که: این دعوت، دعوت به گردآمدن بر محور یک مرجع الهی است، نه گردآمدنِ صوری بدون بنیاد. اگر مسلمانان بر این ریسمان الهی چنگ زنند، قدرتی خواهند شد که هیچ قدرتی توان مقابله با آن ندارد.
به تعبیر ساده:
از نگاه سید قطب، تعدد مذاهب فقهی به‌خودی خود خطر نیست، ولی تعصب مذهبی و فرقه‌ای خطر است.
«وحدت» در اسلام به‌معنای محو مذاهب نیست، بلکه به‌معنای پذیرش تنوع در چارچوب قرآن و سنت و هم‌صفی در برابر دشمن مشترک است.