«ربیع المدخلی»، معمار سیاست تسلیم امت در برابر اشغال، مرد
ارایه دهنده: ابواسامه محمود
درگذشت «ربیع المدخلی»، نه مرگ یک شخصیت، که فروپاشی یکی از ستون‌های راهبردی‌ترین پروژه‌ی معاصر در مهار فکری امت اسلامی است؛
پروژه‌ای که مأموریت آن، تبدیل فقه به ابزاری برای تضمین بقای ساختارهای هم‌پیمان با اشغالگران و خنثی‌سازی هرگونه کنش اعتقادی در برابر سلطه بود.
وی با تحریف منظّم مفاهیم کلیدی مانند «السمع والطاعة»، «الخروج» و «الفتنة»، پایه‌گذار مکتبی پلید بود که رسالت آن، بی‌حس‌سازی عصب حیاتی امت (یعنی حساسیت به ظلم، اشغال و استبداد) بود.
مکتبی که نه در امتداد منهج سلف، بلکه در امتداد سیاست‌های سازمان‌های امنیتی اشغالگران! و نه با جوهر نصوص، که با جوهر سیاست‌های ضدبیداری، شکل گرفت.
ربیع، با توسل به ظاهرگرایی فقهی و جدا کردن مسائل امت از زمینه‌های تاریخی و واقعی‌شان، راه را بر هر تلاشی برای بازسازی اراده‌ی سیاسی‌ـ‌دینی امت بست. او به‌جای تربیت نسل‌های بصیر و مقاوم، نسل‌هایی تربیت کرد که در برابر بمباران غزه سکوت کنند، اما با دیدن بانگ حق در خیابان، فریاد «خوارج» سر دهند.
مرگ او، گرچه پایانی زیستی است، اما باید به نقطه‌ی گسست معرفتی با میراثی بدل شود که سال‌ها امنیت اشغالگران را تضمین کرد.
از خداوند می‌خواهیم همان‌گونه که جسدش را به خاک سپرد، ریشه‌های اندیشه‌های پلیدش را نیز در حافظه امت دفن کند؛ و این امت، بار دیگر به فقه زندگی‌بخش ﴿لَا طَاعَةَ لِمَخْلُوقٍ فِي مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ﴾ بازگردد، آن‌گونه که در سنت پیامبر و راه شهیدان امت جاری بود.