دوست داشتن همسر از نگاه علامه ابن قیم رحمه الله
کاتب: ماهدیم بلوچ
امروزه دسته هایی از باسوادهای جامعه ی سرگردان و آشفته به جای مراجعه به منابع شرعی دست به دامان کتب روانشناسی سکولارهای غربی شده اند و قصد دارند دردهای درونی و رفتاری خود را به جای مراجعه به الله و رسولش صلی الله علیه وسلم با مراجعه به امثال فروید و دون ژوان و غیره درمان کنند!
ای کاش این سرگردانان به جای مراجعه ی به افکار سکولاریستی حتی به تعلیمات یهودیت و نصرانیت و مجوس و صابئین مراجعه می کردند چون تفکرات سکولاریستی پست ترین تفکرات موجود هستند و الله تعالی زمانی که ازدوان با دختران و زنان سکولار را ممنوع می کند: وَلَا تَنْكِحُوا الْمُشْرِكَاتِ حَتَّىٰ يُؤْمِنَّ (بقره/221) و با زنان مشرک (سکولار) ازدواج نکنید تا زمانی که ایمان بیاورند؛ علت آنرا اینگونه بیان می کند:
أُولَٰئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ ۖ وَاللَّهُ يَدْعُو إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ ۖ وَيُبَيِّنُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ(بقره/221) آنان (اعم از زنان یا مردان سکولار) به سوی آتش (زندگی دنیوی و اخروی) دعوت می‌کنند ( و سبب نابودی و عذاب دیدن می شوند) و خدا به سوی بهشت و آمرزش به فرمان خود و توفیق خویش دعوت می‌کند ( و پیروی از دستور او، وسیله سعادت می‌شود) ، و خدا آیات خود را برای مردم روشن می‌سازد ( و احکام شریعت را با دلائل واضح تفهیم می‌نماید) تا این که ( راه صلاح و سعادت خویش را بشناسند و) یادآور شوند.
در مورد روابط خانوادگی مثل سایر ضروریات زندگی انسانها در دنیا الله قوانین خاص خودش را بیان کرده است و به صورت مشخص در مورد «دوست داشتن» علامه‌ی محقق، ابن قیم رحمه الله می‌گوید:
«پیامبر صلی الله علیه وسلم در حدیث به این خبر داده‌اند که بنده شیرینی و لذت ایمان را درنمی‌یابد مگر اینکه خداوند را بیش از هر چیزی دوست داشته باشد، و دوست‌داشتن پیامبر صلی الله علیه وسلم نیز تابع محبت خداوند است، و همچنین اینکه شخص دیگری را دوست بدارد و این دوست‌داشتن بخاطر خداوند باشد، از محبت خداست و اگر چنین نباشد، از محبت خدا می کاهد».[1]
همچنین علامه ابن قيم رحمه الله درباره‌ی دوست‌داشتن همسر می گوید:
«بر کسانی که همسرانشان را دوست داشته باشند هیچ سرزنشی نیست، بلکه این از کمال است و خداوند با این محبت بر بندگانش منت گذاشته، فرموده است: وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (روم/21)، [و از نشانه‌های خدا این است که از جنس خودتان همسرانی را برای شما آفرید تا در کنار آنان بیارامید، و در میان شما و ایشان مهر و محبّت انداخت؛ مسلماً در این نشانه‌ها و دلائلی است برای افرادی که می‌اندیشند]، پس زن را مایه‌ی آرامش مرد قرار داده که قلبش به او آرام می‌گیرد و محبت خالصی میان آندو برقرار کرده است که مودت همراه با رحمت و مهربانیست».[2]
مودت یعنی زن و شوهر با عمل میزان دوستی خود به همدیگر را نشان می دهند و رحمه یعنی اتفاق میی افتد و شرایطی پیش می آید که تنها یکی از طرفین به صورت یکجانبه محبت خود را نشان می دهد و آن یکی بنا به دلایلی از چنین کاری عاجز است یا در انجام آن کوتاهی می کند.
مثلا یکی از آنها مریض است یا آلزایمر دارد و قادر به انجام این محبت دوجانبه نیست یا اینکه می تواند این محبت را نسبت به همسر یا شوهرش انجام دهد اما در حق آن کوتاهی می کند و تنها آن یکی به صورت یکجانبه به این امر مهم می پردازد.
چنین پروسه ای تنها در شریعتهای آسمانی و کسانی که از فطرت سالم خود پیروی می کنند بر می آید نه از تفکرات مادیگرایانه ی سکولاریستی روانشناسانی که فردگرائی برایشان اولویت است.
[1] روضة المحبين ونزهة المشتاقين، الناشر: دار الكتب العلمية، ص 200
[2] الجواب الكافي لمن سأل عن الدواء الشافي، الناشر: دار المعرفة، ص 237