اسلام پیروز است، خب، بعد از آن چه؟! تو کجا ایستاده ای؟
به قلم: دکتر إياد
به همراه هر خبری از اخبار جنگ علیه اسلام، کسانی را می‌یابی که اینچنین نظر دهی میکنند:
(اسلام حتماً پیروز است)…(پروردگار بر کار خود چیره است)…(هر چه تلاش نکند نمی‌توانند نور پروردگار را خاموش کنند)… درست است، و شکی در آن نیست و مژده هایی از احادیث صحیح وجود دارد که هنوز اتفاق نیافتاده تا که بگوییم این ها ربط به گذشته دارد و در انتظار غروب آفتاب اسلام باشیم، بلکه ما منتظر این مژده ها هستیم وحتماً پروردگار امر خودش را ظاهر می کند، و دشمنان اسلام و مکر کنندگان به زباله دان تاریخ می‌پیوندند، و پروردگار همه آنها را متراکم کرده و در داخل دوزخ می‌اندازد و در این چیز حتی به اندازه چشم به هم زدن شک نداریم.
اما این اصل سؤال نیست! بلکه سؤال این است: من و تو و هر کس که این جمله ها را می‌گوید، ما کجا خواهیم بود یا فرزندان ما آن موقع کجا خواهند بود؟! در کشتی نجات «اهل جماعت» یا در راه و به سوی زباله دان تاریخ «اهل تفرق و اهل بدعت»؟! خیلی از ما اینچنین جملات خوشبینانه ای میگوییم، گویا که “مشکل او” با پیروزی اسلام حل می‌شود….
متأسف می‌شوم که به تو بگویم: چه بسا “مشکل تو” خود پیروزی اسلام باشد! چه بسا مشکل تو این باشد که تو یا فرزندانت در موقعیتی بحرانی و خطرناک قرار بگیرید، و خودت و فرزندانت را برای آن آماده نکرده باشی، و در آن هنگام در صف دشمنانی قرار بگیری که اسلام آنها را از سر راه پاک میکند!!
چه بسا بسیاری از ما جملات خوشبینانه می نویسیم و در راه رفتن به مسجد هستیم در حالی که فرزندانش یا کسانی که می تواند بر آنها تأثیر بگذارد در تاریکی و بی‌هوشی زندگی میکنند، و هر روز هویت اسلامی خود را (مانند پوست) از بدن جدا میکنند، چه بسا عقل ها و قلب های خود را برای دشمنان اسلام گشوده‌اند تا آنها را از شهوات و شبهات و شک در دین و نفرت از احکام دین، پر کنند، روی موبایل ها یا در خیابان ها در کنار سگ‌هایی که به تقلید از غربی‌ها خریداری کرده‌اند!
از آتشفشان های خاموش که در قلب آنها هست و روز مبارزه شعله ور خواهد شد، برای من سخن نگو! مسأله شهوات و مستی هایی نیست که مانند داستان‌های توبه کنندگان ایمان عمیق، آنها را بتکاند و از بین ببرد! بلکه مبارزه به خود ایمان انتقال یافته و (این مبارزه) ایمان را در قلب آنها خفه و ریشه کن می کند، تا آنها را به اهرمی برای نابودی اسلام از داخل، و خنجرهایی از پشت سر، تبدیل کند.
بله؛ اسلام حتماً پیروز است، توسط عزت شخص عزیز «اهل جماعت» یا ذلت و خواری شخص ذلیل و خوار، اما سؤال این است: آنوقت ما و فرزندانمان در کدام یک از دو دسته خواهیم بود؟! در صف عزتمندان «اهل جماعت» یا ذلیلان؟! مؤمنان«اهل جماعت» یا منافقان اهل تفرق و بدعت؟! صابران «اهل جماعت» یا سر خم کنندگان فرقه باز در برابر دشمنان اسلام؟! آیا فرزندانت جزو کسانی خواهد بود که محمد صلی الله علیه وسلم به آنها افتخار میکند یا برای تو حسرت خواهند بود، روزی که درک میکنی که آنها را بزرگ کرده بودی برای آتش جهنم؟!
نترس! دین پروردگار هیچ مشکلی ندارد چون “دین پروردگار است”! مشکل مشکل من و تو است تا تلاش بکنیم برای سوار شدن در کشتی آن، در روز پیروزی: يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ(١٥) ای مردم شما (همگی) نیازمند به خدائید؛ تنها خداوند است که بی‌نیاز و شایسته هر گونه حمد و ستایش است! إِن يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ(١٦) اگر بخواهد شما را می‌برد و خلق جدیدی می‌آورد. وَمَا ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ(١٧) و این برای خداوند مشکل نیست! ” (فاطر/15-17)
رحمت پروردگار بر سید قطب باد که فرمود: قسم به الله که نصرت و یاری بالای سرها میباشد، و منتظر کلمه “کُن” میباشد تا اتفاق بیافتد، خودتان را مشغول موعد و وقت نصرت و پیروزی نکنید، به موقیت و مکان خودتتان در بین حق و باطل مشغول باشید.