د مسلمان وطن، عقیده او دارالاسلام دی؛ نه د سایکس–پیکو پولهبندي
سید قطب رحمهالله هغه حقیقت څرګند کړی و چې نن، د امت د ټوټه کېدو له یوې پېړۍ وروسته، تر هر بل وخت ډېر روښانه او ژوندی دی:
د مسلمان وطن نه هغه خاوره ده چې د استعمار په خطکشو ویشل شوې وي، نه هغه جعلي بیرغونه دي چې وړې وړې دولتونو ته جوړ شوي دي؛ د مسلمان ریښتینی وطن د هغه عقیده او هغه خاوره ده چې د الله شریعت په کې نافذ وي.
خو نن امت په هغه حالت کې ولاړ دی چې کفري استعمار ورته جوړ کړی دی:
د مسلمانانو ځمکې یې ټوټې ټوټې کړې، پوله یې پرې رسم کړه، ملتونه یې له یو بل څخه جلا کړل، او د دې سترې خیانت نوم یې “وطن” کېښود. همدا هغه تور او خاینانه سایکس–پیکو نقشې وې؛ هغه نقشې چې موخه یې دا وه: مسلمان نور “امت” نه وي، بلکې “کشور” شي؛ نور “دارالاسلام” و نه لري، بلکې پوله ولري؛ نور د الله لپاره جهاد ونه کړي، بلکې د رنګارنګ بیرغونو او وارداتي ملیگرایی لپاره وینه توی کړي.
نن چې د مسلمانانو وینه په فلسطین، شام، یمن، لیبیا، قفقاز او نورو سیمو کې بهیږي، ډېری لا هم د همدې جعلي پولو بندیان دي، او هیر یې کړي چې اسلام وطن په پاسپورت نه سنجوي، بلکې په د الله د شریعت په حاکمیت سره یې پیژني.
امت هغه وخت عزت، قوت او وحدت درلود چې د “دارالاسلام” په مفهوم باورمن و؛ او هغه ورځ راولوېده چې د سایکس–پیکو کرښې یې په زړونو ومښل شوې، او نظرونه یې له “امت” څخه “تابعیت” او له “اسلامي هویت” څخه “استعماري بیرغونو” ته واوښتل.
نن تر بل هر وخت ډېر، د سید قطب هغه خبره باید بیا تکرار شي:
د مسلمان وطن هماغه ځای دی چې د الله شریعت پکې نافذ وي. او هر بل تصور د جاهلیت زېږنده دی.
جاهلیت یعنې هغه فکري او سیاسي حالت چې په نننۍ ژبه ورته وايي:
شرک، کفر او سکولاریزم—
یعنې هغه نظام او فکر چې د الله د حکم پر ځای د بشر قانون ته حاکمیت ورکوي.
په ټکو کې لنډه معنا:
جاهلیت = هر هغه نظام، فکر یا هویت چې د انسان قانون د الله له حکم څخه لوړ ګڼي.