مولوی عبدالحمید امام مسجد مکی زاهدان در برابر مجازات اعدام بر اساس شریعت الله یا خواست کفار سکولار غربی؟
ترجمه: مُلا نور احمد (کوټه)
بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على أشرف المرسلين سيدنا محمد وعلى آله وصحبه ومن تبعهم بإحسان إلى يوم الدين
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته
امارت اسلامی افغانستان 4 قاتل را پس از طی مراحل دقیق قضائی در استانهای فراه، نیمروز و بادغیس قصاص کرد؛ همزمان با اجرای این حکم شریعت الله، نهادهای کفری و سکولاریستی بین المللی چون یوناما، دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد و همچنین اتحادیه اروپا و.. در برابر این حکم شرعی موضع گیری کردند و در حالی که بیشتر از 50 هزار زن و کودک و پیرو و جوان از مسلمین اهل غزه توسط صهیونیستهای سکولار تحت حمایت خودشان قتل عام می شوند در برابر اجرای این حکم شرعی نسبت به این 4 مجرم واکنش نشان داده و آنرا وحشتناک غیر انسانی و… نامیدند.
این کفار سکولار، دلیل و علت مخالفت خود را نیز بیان کرده اند مثلاً اتحادیه اروپا طی بیانه ای می گوید: «اتحادیه اروپا، به‌عنوان یک اصل، در هر زمان و تحت هر شرایطی، قوياً با مجازات اعدام مخالف است.»
این نیازی به توضیح ندارد و نشان می دهد که این کفار سکولار تحت هر شرایطی مخالف تطبیق شرعی حکم اعدام مجرمینی هستند که در شریعت الله مستحق کشته شدن هستند.
مولوی عبدالحمید هم که معمولا در اتفاقات مختلف به سادگی موج سواری می کند شامگاه سه‌شنبه (۲۶ فروردین ۱۴۰۴) در همایش دانش‌آموختگی مکتب ام‌المومنین حفصه از توابع شهرستان ایرانشهر، در زمینه اعدامهای صورت گرفته در ایران موضع گیری کرده و می گوید: این اعدام‌ها مشکل شرعی دارند و از لحاظ قوانین بین‌المللی هم نادرست هستند…
اینکه در کشوری چون افغانستان یا ایران که بر اساس فقه مذاهب اسلامی اداره می شوند قوانین شان با قوانین کفری سکولاریستی بین المللی مغایرت داشته باشند جای تعجب نیست و خیلی هم عادی است، و عیب گیری از قوانین این مذاهب اسلامی در سرزمینهای اسلامی به بهانه ی مخالفت آنها با قوانین سکولاریستی بین المللی نوعی طعنه زدن به دین اسلام است و هرگز نمی توان هیچ جایگاهی برای این قوانین کفری بین المللی قائل شد.
همچنین مولوی عبدالحمید دیروز (29 فروردین 1404) در مراسم نماز جمعه زاهدان، با اشاره به آیۀ قرآنی «وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ» گفت: این اعدام‌ها در کتاب و سنت ثبوت شرعی ندارند و در سیرۀ پیامبر اکرم و خلفای راشدین به این صورت نبوده‌اند… الان به‌خاطر مخالفت و یا مواد مخدر علیه افراد حکم «محارب» یا «مفسد فی الارض» می‌زنند و آنها را می‌کُشند، درحالی‌که اینها مسائل بسیار سنگینی هستند.
مولوی گرامی: اینکه اعدام یک قاچاقچی مواد مخدر یا راهزن یا … با طی کردن روال شرعی و دقیق قضائی، از نظر فقه امام ابوحنیفه رحمه الله یا هر یک از مذاهب اسلامی مورد نظر مولوی عبدالحمید نادرست باشد بهترین گزینه این است که علت نادرست بودن آنرا با دلیل و بینه شرعی بیان کند تا همه سود ببرند و اگر بر اساس الدله الفقه مذهب خودمان سخن درستی زده است همه مطالبه گر باشیم، اما به تقلید از جو رسانه ای سکولاریستها موج سواری کردن و شعار دادن و هورا جمع کردن نمی تواند امری شرعی و صحیح باشد.
بدون شک همه ی ما باید خواهان اجرای عدالت اسلامی و رسیدگی دقیق قضائی شرعی بر اساس فقه اسلامی صحیح و بر اساس قاعده ی درء « ادْرَؤوا الحدودَ عن المسلمين ما استطعتُم» باید در پی تبرئه ی متهمین حتی با یک شبهه باشیم؛ با این وجود نهادها و سازمانهای سکولاریستی علت مخالفتشان با اعدام آن چهار نفر در افغانستان را اعلام کرده اند، علت شرعی و مستند و مدلل و حتی شبهه ای که باعث شده است مولوی عبدالحمید با اعدامهای در ایران مخالفت کند چیست؟
یکی از مشکلات این دسته از مولوی ها این است که در ادعاهای خود نه به آیه ی محکمی اشاره می کنند نه به حدیث صحیحی و نه به رای بزرگان مذاهب و گذشتگان صالح این امت به همین دلیل دچار نوعی عوامزدگی شده اند و سخنانشان تابع جوی است که در میان مردم به وجود آمده است و تمام تلاش آنها بر این است که بر خلاف جو به وجود آمده چیزی نگویند.
مولوی عبدالحمید در بخشی دیگر از خطبه اش می گوید:
“… منافقین در صدر اسلام چندین مرتبه اقدام به ترور رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم کردند و دست به اقدامات دیگری علیه مسلمانان زدند، اما آنحضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم حکم «محارب» علیه آنها صادر نکرد و آنها را به قتل نرساند. “
رسول الله صلی الله علیه وسلم برای مجازات این مجرمین نیاز به دلایل ظاهری جهت اثبات جرم داشت و چنانچه غیر از اللهT در میان انسانها نیز شاهدینی برای اثبات جرم این گروه داشت حتماً آنها را مجازات می کرد و این نشانه ی عدالت اسلامی است . به همین دلیل است که رسول الله صلی الله علیه وسلم گروه منافقینی که قصد ترورش را داشتند مجازات نکرد اما همین گروه منافقین که در داستان افک و تهمت به ام المومنین عایشه رضی الله عنها مشارکت کرده بودند را مجازات کرد و حد زد.
علاوه بر این مولوی عبدالحمید در همین خطبه مدعی می شود:
“رسول اکرم یک نفر از اسیران بدر را هم نکشت و در فتح مکه که جنگ بسیار بزرگی با دشمنان سرسخت اسلام صورت گرفت، به‌جز یک نفر که او هم تعدادی از ساربانان را کشته و شترها را به سرقت برده بود، هیچکس دیگری کشته نشد.”
رسول الله صلی الله علیه وسلم اگر اسرای بدر را نکشت اما از سوی الله چنین مورد عتاب و سرزنش قرار گرفت که : مَا کَانَ لِنَبِیٍّ أَن یَکُونَ لَهُ أَسْرَى حَتَّى یُثْخِنَ فِی الأَرْضِ تُرِیدُونَ عَرَضَ الدُّنْیَا وَاللّهُ یُرِیدُ الآخِرَةَ وَاللّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (انفال/67)
هیچ پیغمبری حق ندارد که اسیران جنگی داشته باشد . مگر آن گاه که کاملاً بر دشمن پیروز گردد و بر منطقه سیطره و قدرت یابد، شما (تنها به فکر جنبه‌های مادی هستید و) متاع ناپایدار دنیا را می‌خواهید ، در صورتی که خداوند سرای ( جاویدان ) آخرت ( و سعادت همیشگی ) را ( برای شما ) می‌خواهد ، و خداوند عزیز و حکیم است.
علاوه بر این و بر خلاف ادعای مولوی عبدالحمید باید گفت که ابن الاثیر در کتاب «الکامل فی التاریخ»، ج 2، ص 248 و عمر بن سعد در کتاب «الطبقات الکبری»، ج 2، ص 103 و سایر مورخین اهل سنت و جماعت می آورند که در جریان فتح مکه هم رسول الله صلی الله علیه وسلم دستور قتل 8 مرد و 4 زن را صادر کرد حتی اگر خود را به پرده های کعبه آویزان کرده باشند که از این تعداد: عبدالله بن خَطَل در بین رکن و مقام کشته شد، مقیس بن صبابه بین صفا و مروه کشته شد، حویرث بن نقیذ به همراه کنیز ابن خطل که با آواز خوانی بر علیه مسلمینی فعالیت داشت نیز به قتل رسیدند.
علاوه بر این اشتباهات تاریخی مولوی عبدالحمید، باید اضافه کرد که مساله ی ساربانان یا قضیه ی «العُرنیَن» ربطی به فتح مکه نداشت و در مدینه اتفاق افتاد و تعداد این مجرمین هم یک نفر نبود بلکه بیشتر بود و رسول الله صلی الله علیه وسلم همه را به جرم «محارب» و «مفسد فی الارض» به قتل رساند و به همین مناسبت این آیه 33 سوره مائده نازل شد که الله جل جلاله می فرماید: إِنَّمَا جَزَاء الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَیَسْعَوْنَ فِی الأَرْضِ فَسَاداً أَن یُقَتَّلُواْ أَوْ یُصَلَّبُواْ أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُم مِّنْ خِلافٍ أَوْ یُنفَوْاْ مِنَ الأَرْضِ ذَلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیَا وَلَهُمْ فِی الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ (مائده/33)
کیفر کسانی که (بر حکومت اسلامی می‌شورند و بر احکام شریعت می‌تازند و بدین‌وسیله) با الله و پیغمبرش می‌جنگند، و در روی زمین ( با تهدید امنیّت مردم و سلب حقوق انسانها، مثلاً از راه راهزنی و غارت کاروانها و.. ) دست به فساد می‌زنند، این است که (در برابر کشتن مردم) کشته شوند، یا ( در برابر کشتن مردم و غصب اموال ) به دار زده شوند ، یا ( در برابر راهزنی و غصب اموال، تنها ) دست و پای آنان در جهت عکس یکدیگر بریده شود ، و یا این که ( در برابر قطع طریق و تهدید ، تنها ) از جائی به جائی تبعید گردند و یا زندانی شوند . این رسوائی آنان در دنیا است ، و برای ایشان در آخرت مجازات بزرگی است .
مولوی عبدالحمید به همین سادگی در این مسائل تاریخی و فقهی غیر قابل انکار مورد پذیرش اهل سنت و جماعت دچار اشتباه می شود چون به «ادلة الفقه» امام ابوحنیفه رحمه الله و سایر ائمه ی اهل سنت مراجعه نمی کند بلکه فقط به فکر خودش اعتماد دارد به همین دلیل آخرین پیشنهاد او بدون استثناء قائل شدن این است که «در قوانین جزایی کشور تجدیدنظر و اعدام را متوقف کنید».
یعنی همان چیزی که نهادهای سکولاریستی گفتند: متوقف کردن اعدام.
آیا بر اساس خواست نهادهای سکولاریستی بین المللی و امثال مولوی عبدالحمید می توان به صورت کلی اعدام مجرمین را بر اساس شریعت الله متوقف کرد؟ قطعاً خیر.
خود مولوی عبدالحمید هم این را می داند اما دچار تناقض گوئی می شود، چون قصاص را استثناء می کند و در پایان کلاً می گوید اعدام را متوقف کنید. همان سخن سکولاریستها را.
پیشنهاد ما به مولوی عبدالحمید این است که به «ادلة الفقه» امام ابوحنیفه رحمه الله که مذهبش مذهب بلوچهاست برگردد و همچون مولوی هبة الله رهبر امارت اسلامی افغانستان و ستره محکمه ی شرعی امارت اسلامی و… در پی رضایت الله باشد و فقط از شریعت دفاع کند نه در پی رضایت نهادهای کفری سکولاریستی و رسانه های پر سروصدای آنها.
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَ أَتُوبُ إِلَيْكَ
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته